Als een hert dat in woestijnen

1. Als een hert dat in woestijnen
naar de waterstromen dorst,
schreeuwt mijn ziel vanwege ’t kwijnen
ver van u, mijn Levensvorst.
Ja, ik dorst naar U, o HEER,
U, mijn Levensbron, wanneer
zal ik voor Uw oog verschijnen?
Dan zal al mijn smart verdwijnen!

2. ‘k Heb mijn tranen tot mijn eten,
daar ik telkens spotten hoor:
“Waar is God? Hij heeft vergeten!”.
Nu ik van verdriet versmoor,
Peinzend hoe het was geweest,
Vroeger, toen ik op het feest,
U met al Uw volk mocht prijzen
voor Uw milde gunstbewijzen.

3. Waarom ga ik zo gebogen;
vol van onrust in mijn hart?
Hoop op God, ‘k zal Hem verhogen,
Hem, mijn Toevlucht in mijn smart.
Hij zal redden door het licht
van Zijn gunstrijk aangezicht.
Ja, ik denk aan al Zijn woorden,
neergeknield in woeste oorden.

4. O mijn God, hier in het hoge
land van Hermon, heel alleen,
denkt mijn ziel, in mij gebogen,
steeds aan U, in mijn gebeên.
d’ Afgrond roept tot het ravijn;
in ’t gedruis ben ik zo klein.
Al uw grote waterstromen
zijn nu over mij gekomen.

5. Maar hoe hoog de waat’ren rijzen,
‘k weet: mijn God verlaat mij niet.
Hij zal mij genâ bewijzen,
Hij, Die ’s daags Zijn gunst gebiedt.
Ja, hoe hoog de nood ook zij,
’s nachts geeft Hij Zijn lied bij mij,
en Zijn Geest doet mij met zuchten
tot de God mijns levens vluchten.

6. ‘k Zal aan God, mijn Steenrots vragen:
“Bent U mij vergeten, HEER?
Moet ik steeds dit rouwkleed dragen?
Want de vijand drukt mij neer”.
Ja, zij spotten met mijn smart
en doorsteken wreed mijn hart.
Spotters schampen alle dagen:
“Waar is God, stop toch met klagen”.

7. Waarom ga ik zo gebogen;
vol van onrust in mijn hart?
Hoop op God, ‘k zal Hem verhogen,
Hem, mijn Toevlucht in mijn smart.
Hij verlost mij keer op keer,
daarom steun ik op de HEER;
‘k zal Hem mijn Verlosser noemen,
en in Hem, mijn Bondsgod, roemen.